Van 10 tot 14 oktober waren kenners van stedenbouw en trendsetters van over de hele wereld bijeen in Amsterdam voor een jaarlijks forum georganiseerd door Project for Public Spaces, de zogenaamde Amsterdam Placemaking Week. Dit evenement vond plaats in Pakhuis de Zwijger, een schitterende architectonische herinnering aan de hoogtijdagen van zeevaart, handel en industrie in deze stad. Voor mij als architectuur- en stedenbouwfan meteen een goed begin!
Voor mij was dit niet alleen een mogelijkheid om mensen uit het veld van stedelijke vernieuwing te horen discussiëren en debatteren, maar ook een kans om me te verdiepen in de wereld van grote planologische concepten waar ik over had geleerd in de afgelopen vijf jaar middels boeken, hoorcolleges en seminars in Franse, Chinese en Britse academische kringen.
Mijn betrokkenheid, middels de Bernard van Leer Foundation en ons Urban95 initiatief, was om kindvriendelijke stedenbouw en planning op de agenda te zetten bij de zogenaamde placemakers, die zich ten doel stellen om (fysieke) ruimten om te zetten in (menselijke) plekken, oftewel places.
Op de donderdag lanceerde Ardan Kockelkoren ons betoog met een krachtige Pecha Kucha over Urban95. De dag erna organiseerden Dr. Sukanya Krishnamurthy van TU Eindhoven, Ikumi Nakanishi van Arup en Patrin Watanatada, Leontien Peeters en ikzelf van BvLF een 90 minuten durende workshop over kindvriendelijke stedenbouw, in een poging om onze ideeën in de praktijk te brengen.
We hadden ongeveer 40 deelnemers van diverse achtergronden uitgenodigd voor onze workshop. De opzet was om met een toolkit, ontwikkeld door Sukanya, delen van het Java-eiland te analyseren, dat op 10 minuten lopen was van onze locatie. We brachten de deelnemers naar vier openbare pleinen. Zo konden we de toolkit testen en afstemmen, en vooral het bewustzijn vergroten over hoe jonge kinderen zich verplaatsen in openbare ruimten. De deelnemers moesten met behulp van de toolkit de kindvriendelijkheid van de plekken inschatten.
Het was fascinerend om tijdens ons afsluitend gesprek te horen wat mensen allemaal konden zien in een kleine omgeving wanneer ze door een specifieke bril keken – die van een kind van 95 centimeter lengte. De deelnemers benoemden allerlei details, zoals het materiaal van de stoep en plantensoorten, tot algemene concepten zoals speelgemak en veiligheid. Onze brillen-voor-een-blik-op-95cm bleken heel populair. Blijkbaar genoten de deelnemers ervan om voor even naar hun kleutertijd terug te keren!
Het afsluitend gesprek, dat uren had kunnen doorgaan, was een combinatie van verrijkende commentaren over de onderzochte thema’s en over de toolkit. Dit leidde weer tot een aantal randgesprekken, die eigenlijk neerkwamen op netwerken, zo besefte ik na 10 minuten. Als nieuweling was ik verrast hoe makkelijk het was om contact te leggen en hoe geïnteresseerd de deelnemers waren in onze aanpak.
Echter, wat me nog het meest opviel, was hoe tastbaar deze gesprekken verankerd lagen in de dagelijkse realiteit. Ik was gewend om te discussiëren over theorieën over economische stedenbouw of de historische ontwikkelingen van bevolkingsdichtheid, of zelfs over hoe duurzame architectonische beginselen verbonden zijn met de filosofische grondslagen van westerse samenlevingen, maar hier spraken we over wat werkt en wat niet of over hoe een aantal concrete situaties verbeterd konden worden. We vergeleken de indeling van straten of hoeveel modder er was in natuurlijke speelgebieden.
Mijn favoriete idee was het volgende: om te voorkomen dat kinderen richting gevaarlijke plekken zoals wegen en water gaan, zouden we met kleuren en materialen waarschuwingen in de openbare ruimte kunnen aanbrengen, in plaats van hekken. Ik besefte me op dat moment dat door me te richten op jonge kinderen in steden, ik een tastbaarder en doelgericht perspectief op planologie aan het ontwikkelen was.
Aangemoedigd door alle creatieve ideeën, bezocht ik de rest van de middag conferenties over andere onderwerpen, bewonderde ik het uitmuntende gebouw of de schitterende kaarten aan de muur of praatte gewoon gezellig met medebezoekers van het congres.
Door het ontwerpen en organiseren van deze fascinerende workshop tijdens de Amsterdam Placemaking Week en door met Sukanya’s toolkit een hele specifieke kindvriendelijke blik te verankeren in het debat over placemaking, ontdekte ik een hele nieuwe gegronde, tastbare en praktisch perspectief op planologie. Ik vond het geweldig!
Volg het BvLF team tijdens CityLab Paris van 22 tot 24 oktober live via Twitter, via #Urban95, #CityLabParis. Je kunt ons ook vinden op Facebook of Instagram of je abonneren op de Urban95 nieuwsbrief.
