28 Oktober was het dan zo ver. Kinderen die zelf mishandeld zijn door hun ouders vertellen hun verhaal. In het kinderboekenmuseum komt een groep kinderen tussen de 14-18 jaar bij elkaar. Samen met Stichting Alexander en de Bernard van Leer Foundation hebben zij zich voorbereid op deze dag. Want ook al willen ze graag hun verhaal vanuit hun ervaring vertellen, het is ook heel spannend. Te meer er belangrijke mensen komen en het best lastig is het verhaal te vertellen voor een groot publiek.
De kinderen zijn gedurende twee jaar 5 keer bij elkaar gekomen en hebben op verschillende manieren hun verhaal vormgegeven. In de zorgorganisatie Jarabee heeft een groepje kinderen hard gewerkt aan een animatiefilmpje met Playmobil poppetjes. Dit filmpje geeft goed weer wat een kind overkomt…. “Weer mijn verhaal doen (sommigen aan wel 61 verschillende hulpverleners!) in een soort van interview”. “Je denkt dan toch niet dat ik dan veel ga vertellen”….. lichtte Marieke toe. De boodschap is duidelijk. “Ga naar een fijne plek buiten waar de kinderen kunnen praten of speel een potje voetbal, dan komt het verhaal wel”. Een ander punt dat de kinderen duidelijk lieten horen was het vertrouwen. “Neem je iemand in vertrouwen dan moet diegene ook niet je ouders bellen”. Stephanie had na lang wikken en wegen haar verhaal op school bij een vertrouwenspersoon gedaan en wat bleek… dezelfde middag belde deze haar ouders op. Toen ze thuis kwam werd ze geslagen en het leven thuis werd alleen maar moeilijker.
Uit de zaal kwamen vele oprechte vragen. Een daarvan ging over spreken met jonge kinderen: “Is het wel juist om alleen met het kind te praten en niet met de ouders”? “Belasten we het kind dan niet nog meer met een geheim”? Antwoord van de kinderen was duidelijk: “Juist niet, hadden mensen mij er maar over gesproken”. “Bovendien liep ik al mijn hele leven met een groot geheim, dus één geheim erbij is niet erg”.
Een essentieel punt uit de zaal was dat spreken met kinderen onder 12 jaar de toestemming nodig heeft van de ouders. En die geven dit niet, dus wat doen we daar nu aan? Oproep aan de Ombudsman: Dhr. Dullaert, “Kunt u hier iets aan doen?” De Kinderombudsman neemt dit serieus en kijkt hoe het punt kan worden opgepakt.
De indringende presentaties en filmpjes werden opgevolgd door workshops. In 6 workshops werd gewerkt aan boodschappen voor alle mensen die met mishandelde kinderen te maken hebben. Hieruit kwamen 10 duidelijke boodschappen naar voren die door de kinderen werden toegelicht. De Bernard van Leer Foundation roept mensen op deze boodschappen serieus op te pakken om zo de zorg voor deze kinderen te verbeteren.
Middels deze blog wil ik laten weten dat ik de kinderen en de organisaties die hier aan hebben meegewerkt enorm bewonder en dat ik weet dat jullie inspanningen voor veel mensen een enorm verschil hebben gemaakt. Ik hoop dat jullie daarom doorgaan met het delen van jullie ervaringen. De stem van kinderen is enorm belangrijk!!!
1. We willen geen verhoor op kantoor maar een gesprek op een mooie plek.
2. Neem echt de tijd om vertrouwen op te bouwen en een relatie met ons aan te gaan.
3. We willen het gevoel krijgen dat we er mogen zijn, ook met onze problemen.
4. We vinden dat professionals zich echt moeten kunnen inleven en op empathie moeten worden getraind en getest.
5. Praat er open over met kinderen, zeg wat je ziet en stel concrete vragen. Vraag door als kinderen zeggen dat er niks aan de hand is.
6. Luister ook naar kinderen jonger dan twaalf – al dan niet met instemming van ouders.
7. Kies het juiste moment waarop je met onze ouders praat.
8. Spreek ter plekke het kind aan in crisissituaties en leg uit wat er gebeurt.
9. We vinden dat het belang van het kind voorop staat, vóór de regels.
10. Wij willen meebeslissen en zien dat er ook echt iets mee gedaan wordt. Vraag kinderen wat er moet veranderen.
